خدایا، شرمگینم، ناراحتم، دلم از دوریت می‌خواهد منفجر شود. حال عجیبی دارم؛ خدایا، مگر میشود دل آدم با تو نباشد و ادعای زنده بودن کند؟
خدایا، دلم گرفته، دردم را می‌بینم اما چه کنم؟ خدایا، دلی را که جولان‌گاه شیطان شده چگونه نور تو در آن باشد؟ خدایا من نه دنیا را دارم نه آخرت را، مگر بدون نگاه و نظر و توجه‌ات میشود؟ به خودت قسم که نمی‌شود. هرگز و هرگز.
خدایا، میخواهم در بین مردم باشم اما برای تو باشم؛ خودت راه را نشانم بده.
خدایا، خسته‌ام، بدون کمک تو هیچم و در پوچی سرگردان.
خدایا، میخواهم در دلم یک نفر را هم راه ندهم، فقط تو باشی و همه‌اش تو باشی. کمکم کن. دستم را بگیر، دلم تو را می‌خواهد. اما خودم بزرگترین سد در برابر این کارم.
خدایا، پیش چه کسی جز تو التماس کنم که در قیامت پرده از اعمالم بر ندار، آبرویم رفته، از اعمالم پشیمانم، از عمری که هدر داده‌ام ناراحتم، از عمری که می‌توانستم برای رسیدن به تو برای انجام دستور تو استفاده کنم، بیشرمانه برای بی آبرویی و پوچی و تباهی خودم استفاده کردم.
خدایا، پشیمانم و در فکر چاره. خدایا، پناهی جز تو نیست. سر سفره‌ی تو هستم و ناسپاسی و کفران می‌کنم.
خدایا، هوای نفس بدبختم کرده، حال و روزم را تیره و تار کرده، کافی است، دیگر نمیخواهم اسیر هوا باشم. نجاتم بده.
خدایا کمکم کن گناه و خطای دیگران را سرزنش و مذمت نکنم که خودم سراپا گناهم و عیب و خطا.
خدایا، میخواهم صبور و بردبار و شکیبا باشم.
خدایا حیف است که این فرصت را از دست بدهم، راه چاره را نشانم بده، توفیق بده خلاص شوم از این قفس و زندان، شیطان در این قفس نابود کننده است.
خدایا، وقتی با شیطان و هوای نفس مانوسم، چگونه ادعای بزرگی کنم که مال توام، من را مال خودت کن.
خدایا، من مریضم و تنها دوای عالم تویی، من درمانم را فقط از تو میخواهم.
خدایا، موفقم کن که به داد نفسم برسم که خودت گفته‌ای علیکم انفسکم»
آمین
مدتی‌ست ننوشته‌ام. آنقدری که آخرین نوشته‌ام را هم فراموش کرده‌ام که چه بود و چه وقت نوشته‌ام ولی ننوشتن‌ام دلیل بر بی‌اشتیاقی‌ام نبوده و نیست.
این چند مدت بسیار سریع گذشت؛ حتی خیلی سریع‌تر از آن که بتوانم ثبت‌شان کنم. دقیقا مثل همیشه، فکرهای بزرگ و دستانی که روی هم ثابت‌اند و کاری نمی‌کنند. تصمیم‌های شاید بزرگی گرفتم و احساس می‌کنم افق دنیایی تازه به روی‌ام گشوده شده است.
بزرگترین اتفاق این چند وقت که خیلی نگران‌اش بودم و بابت‌اش خوش‌حالم، اتمام کارشناسی بود؛ مقطع طولانی، خسته‌کننده، پیرکننده، خاطره‌ساز و بزرگی که جوانی‌ام در آن سپری شد. احساس بدی راجع‌به کارشناسی ندارم اما مثل همیشه افسوس و حسرت و ای کاش‌هایی در دل‌ام مانده که اجتناب‌ناپذیر است. می‌توانست بسیار مفیدتر باشد، از هر لحاظ که فکرش را بکنی؛ حالا بعد از اتمام کارشناسی تازه به این نکته رسیده‌ام که خیلی بی‌سوادم. در این دوره استادهایی داشتم که با تمام سوادشان، ادعایی نداشتند و همچنان به دنبال یادگرفتن و یاددادن بودند؛ استادهایی که افق فکرشان آنچنان گسترده بود که معنای روشنفکری را در آنها دیدم. هرچند بودند آدم‌هایی که شاید نام آدم بودن هم برایشان اضافی باشد اما به‌هرحال ارزش‌اش را داشت که سختی‌اش را به جان بخری و تجربه کنی، ببینی، بشنوی و با تمام وجود احساس‌اش کنی.
همچنان افسوس می‌خورم برای عمری که بهتر می‌توانستم استفاده بکنم؛ برای لحظاتی که می‌شد پربهره‌تر، شادتر، فعال‌تر زندگی کرد، کار کرد، درس خواند و لذت برد.
باید این نکته را هر روز برای خودم مرور کنم که باید برای زندگی جنگید؛ این زندگی سخت است و باید برای همین زندگی سخت تلاش کرد. ای کاش همیشه یادم باشد که زندگی درست همین لحظات سخت و پراسترس و خسته‌کننده است که با هزار بدبختی منتظر گذرش هستیم.
بیشتر از این نمیخواهم تلخ‌اش کنم، هرچه بود گذشت و تمام شد و حالا این منم و این آینده‌ای که به شدت به من و کار کردن‌ام و تلاش‌ام وابسته است. در دنیایی که لحظه به لحظه در حال پیشرفت و ترقی‌ست، خوابیدن و راحت‌طلبی به معنای واقعی کلمه، مردن است.
آینده برای کسی‌ست که حرکت» کند. س یعنی مرگ؛
ما زنده به آنیم که آرام نگیریم/ موجیم که آسودگی ما، عدم ماست
حالا با دنیای تازه‌ای روبه‌روام. انتخاب‌های من است که تفاوت‌ها را تعیین خواهد کرد. اینکه انتخابم چه باشد، مهم است.
حرف زیاد است و وقت و حوصله کم.
خدایا، بنده‌ی روسیاهت چگونه شکرت را بجا آورد؟ خدایا، مگر میشود توان ادای شکر همه‌ی نعمت‌هایت را داشت که آن هم بدون عنایتت محال است.
خدایا، جهالت این بنده‌ات را انتهایی نیست مگر به لطفت که شامل حال این ظالم شود که براستی ظالم به خود است.
خدایا، وقتی مرور می‌کنم زندگی‌ام را، آمدنم را، بودنم را، مگر میشود که بودنت را ندید، مگر میشود زندگی را بی تو در فهم آورد.
خدایا، زندگی سخت است و دنیا هزار رنگ و هزار حیله دارد و چه سراب‌هایی که گویی همه‌ی عالم همین‌هاست ولی من نمیخواهم گرفتار و دربند اینها باشم.
خدایا، گاه چنان گرفتارم که خود را تنهاترین دربند غم می‌بینم و خودم را در چنان زندانی می‌بینم که هوای رهایی هم هوایی بیش نیست.
خدایا، تمام سختی‌ها و دشواری‌ها و گرفتاری‌ها را در زندانی می‌یابم که برای خود درست کرده‌ام.
خدایا، رهایی‌ام را از تو میخواهم؛ خدایا، رهایی میخواهم؛ وارستگی از تمام تعلقات و تمام قیدها و زنجیرهای این دنیای تبعیدگاه و زندان‌واری را میخواهم که تشخیص سراب جلوه‌های آن از هر جلوه‌ای سخت‌تر است.
خدایا، آینده را نمی‌دانم، آینده که هیچ، هیچ نمی‌دانم؛ دستم را بگیر.
خدایا، راهم را نشانم بده؛ عاقبت بخیری را از تو میخواهم.
خدایا، کمکم کن.
چند ساعت پیش بود که تصمیم گرفتم به امام حسین (علیه السلام) فکر کنم.
راه افتادم در خیابان‌های شهر و من بودم و تاریکی شب و وزش باد و هوای سرد و صدای طبل و بلندگو‌های دسته‌ها و آدم‌ها.
میخواهم چیزی که آخر به آن رسیدم را همین اول بگویم؛ حسینِ مظلوم.
اول فکرهایم پیش خودم ادعایم می‌شد که خیلی حالیم است و فکر می‌کردم من که از کودکی با هیئت و دسته و امام حسین (علیه السلام) بزرگ شده‌ام و خانواده‌ام عاشق امام و خادم هیئت و چه و چه، میفهمم امام کیست و عاشورا چیست و هدف چه بوده و.
اما اعتراف می‌کنم که احساس دانستنم، توهمی بیش نبود و در اشتباهی سخت و سردرگمی بزرگی بوده‌ام.
فکر کردم امام کیست؟ هیچ جوابی نداشتم.
فکر کردم عاشورا چیست؟ باز همان.
فکر کردم امام حسین که بود که حالا، بعد از سالهای طولانی، نه تنها فراموش نشده بلکه به صورت فزاینده‌ای در کل دنیا نام و یادش باقیست، از ایران تا آمریکا و از اروپا تا چین، از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب.
فکر کردم چرا فراموش نشده؟ آیا خواست خدا بوده که فراموش نشود یا امام شخصیتی ماندگار داشته یا کاری انجام داده که در تاریخ برای همیشه ثبت شده یا همه‌ی اینها و یا هیچ‌یک از اینها و یا علتی دیگر.
فکر کردم کار امام چه ویژگی‌ای باید میداشت که عالم همه دیوانه‌ی اوست؟ گفتم شاید کاری بوده که در نهان همه‌ی انسان‌هاست، نیرویی که قلب همه‌ی انسان‌ها را متوجه او می‌کند، فارغ از گذشت سال‌ها یا موقعیت مکانی و.
فکر کردم چه بوده که حضرت زینب (سلام الله) می‌فرماید چیزی جز زیبایی ندیدم؟
دیدم جواب درستی ندارم، گفتن به نقطه‌ی مقابلش فکر کنم؛ چه بوده که دشمن مقابل امام، تا به این حد شقی و سیاه و کور دل و ذلیل و حقیر است؟
گفتم حتما مفهوم ارزشمندی بوده که امام و این واقعه را ماندگار کرده، اما چه؟ این را نتوانستن بگویم. گفتم این مفهوم ارزشمند و متعالی، آیا تمام شده یا هنوز هست؟ به خودم گفتم الان، در این عصر و در این زمان و در این تاریخ، چه کمکی میتوانم از این حرکت بگیرم؟ این مفهوم برای الانِ من چه چیز دارد؟
ناراحتم و دلم پر است؛ نه برای خیلی چیزها که مدام مداح‌ها میگویند و روضه‌ها برپا میشود، ناراحتم از این که باید گریه کنیم به حال خودمان که اصل را رها کرده ایم.
امام حسین (علیه السلام)، خودت دلم را با معرفت علم و ایمان روشن کن و عمل را مایه‌ی بروز و ظهور علم و ایمانم قرار بده. آمین.
دلم می‌خواهد از حس و حالم بنویسم. حالم به قدری خراب است که به اینجا پناه آورده‌ام تا شاید کمی سبک شوم. دلم پر است؛ ناراحتم؛ عصبی‌ام؛ دل‌خورم؛ رنجیده‌ام؛ ناامیدم.
وضعیت این روزهای خودم خوب نبود که چند دقیقه قبل خبر گران شدن و سهمیه‌بندی بنزین همه چیز را بدتر و سیاه‌تر کرد. در شب میلاد پیامبر رحمت و مهربانی، بر مردمی که همه جانبه پای این مملکت ایستاده‌اند، بنزین را جیره‌بندی می‌کنند تا خبر چند روز پیشِ پیدا شدن یکی از بزرگترین میدان‌های نفتی به کام همین مردم تلخ شود!
ناراحتم و نمی‌دانم از ناراحتی‌ام چه بکنم. آیا در همان جلسه‌ی منحوس که چنین تصمیمی می‌گیرند، وضعیت مردم را در نظر می‌گیرند؟ من که بعید می‌دانم در نظر بگیرند و این بلا را بر سر مردم بیاورند.
عصبی‌ام و دلیل عصبانیتم از سکوتی‌ست که هر چه می‌خواهند بر سرمان می‌آورند و هیچ نمی‌گوییم. کجا هستند علمایی که نگران حرام و حلال خداوندند اما معیشت مردم برایشان پشیزی ارزش ندارد که در مقابل این وضع اسف‌بار سکوت می‌کنند و کاری نمی‌کنند چرا که نفعشان در معیشت مردم نیست؛ اصلا علمایی که باید آگاه به زمان باشند کجایند؟ اگر آگاهند، چه می‌کنند؟ اگر آگاه نیستند، چه هستند؟
رنجیده‌ام؛ از همه‌ی دروغگویانِ صاحب منصبی که میگویند حرف‌ها شایعه است و ساعت ۱۲ شب همه‌ی شایعه‌ها به واقعیت تبدیل میشود تامکمل سناریویی شوند که روزگار را بر مردم رنجور سخت‌تر و سیاه‌تر خواهد کرد. از همه‌ی به ظاهر نمایندگان همین مردم رنجیده‌ام که با پول مردم در آن جایگاه‌اند اما فکر معیشت که حتما اولین و نازل‌ترین حق مردم است، نیستند.
ناامیدم از همه‌ی اینها و هرچه که میگویند و هرچه که می‌کنند و هر چه هستند و هر چه که ادعا می‌کنند چون که هیچ نیستند.
سرم درد می‌کند و انگار غم عالم در دلم است.
خدایا، این همه ظلم، این همه ظالم پس چرا منجی آخر امان نمی‌آید؟
خدایا، روزگاری‌ست که هر روز سخت‌تر از گذشته است و ظلم عیان‌تر از قبل. خدایا، گرانی و فقر را مایه‌ی امتحانمان قرار نده. خدایا، به حق آخرین پیامبرت راه نجاتی بفرست تا نجات یابیم از این جهنمی که بدان گرفتار آمده‌ایم.
خدایا، ببخش‌مان و بیامرزمان و دستمان بگیر که تنها و تنها تویی دستگیر و یاور.
خدایا، این دل چیست که سرچشمه‌ی همه‌ی مهر و محبت‌ها و سرچشمه‌ی همه‌ی کینه‌ها و عقده‌هاست؟!
خدایا، دلم پر است و می‌دانم فقط تویی دادرس همه‌ی مظلومان و پناه همه‌ی بی‌پناهان.
خدایا، رنجیده‌ام از خیلی چیزها و خیلی‌ها. خسته‌ام از همه‌ی آدم‌ها.
خدایا، به حق و به راستی که تنها رب و پروردگار عالم هستی و همه‌ی قدرت‌ها از آن توست. شهادت می‌دهم تنها تویی لایق پرستش و تنها تویی شایسته‌ی قدرت.
خدایا، دلم پر است از آدم‌هایی که دل‌شان کوچک است چرا که تو را در دل‌شان ندارند و حسرت می‌خورم برای آدم‌هایی که در ظاهر هیچ ندارند اما همه چیز دارند چرا که تو را در دل‌شان دارند.
خدایا، دلی بزرگ میخواهم، دلی که تو را داشته باشد نه چیز دیگر. نمیخواهم آدم حقیری باشم، نمیخواهم ذلیل باشم، نمیخواهم قدرت را مگر برای رضایت تو و شکر نعمت‌هایت و برای رسیدن به تو.
خدایا، آدم پست هرچیز که داشته باشد، هرچه بگوید، هرچه که بخواهد، هرچقدر هم قدرتمند، هیچ نیست چون تو را ندارد؛ من تو را میخواهم.
خدایا، کینه و عقده نمی‌گذارند که جایی برای تو در دل انسان باشد، دلم را خالی از هر کینه و عقده‌ای گردان. خدایا، قدرت در دست انسان کینه‌ای و عقده‌ای مجالی بیشتر برای نابودی خودش است، قدرتی که رضایت بندگانت را برای رسیدن به تو برایم نداشته باشد را نمیخواهم.
خدایا، زندگی‌ام را مایه عذاب و درد و گرفتاری و ناخوشی و مردنم را مایه‌ی آسایش و رفاه و خوشی بندگانت قرار نده.
خدایا، دلی میخواهم که بی‌قرار خدمت به بندگانت و مشتاق حل مشکلات‌شان باشد در راه رضایت تو نه بلایی که خودم را هر روز مبتلا‌تر و گرفتارتر کند.
خدایا، زبانی میخواهم که آنچه در دل دارم را بگوید نه آنچه که لق‌لقه‌ی زبان است و دنیا پرستی چنان زبان را به تسخیر خود در آورده که زبان یار کینه‌ها و عقده‌های دل کوچک‌شان است.
خدایا، نمیخواهم دل کوچک‌ام از روی کوچکی‌اش دست به کاری بزند که ظلمی هرچند کوچک در حق بنده‌ای از بندگانت مرتکب شوم بماند ظلمی بزرگ و ناروا که آن هم به خاطر دنیاپرستی و منافع قدرتم مرتکب شوم.
خدایا، حال خوب را از تو میخواهم؛ خدایا، دل‌خوشی‌ام را از تو میخواهم؛ خدایا، دل یکدست و صاف و ساده و بی‌غل و غش را از تو میخواهم.
خدایا، نجاتم بده. آمین
روزی روزگاری بود که دل‌خوش بودم. دلم نمی‌خواست به چیزی جز آنچه که مدام در گوشم می‌گفتند و مدام در جلوی چشمم نمایش می‌دادند، حتی فکر کنم.
چه رویاهای احمقانه‌ای داشتم و چه خیال‌های باطلی!
واقعیت‌هایم اما همیشه همان نماندند، چیزهای دیگری بود و هست که نمی‌دانستم و نمی‌دانم؛ هرچقدر که دوست نداشتم توهمات زیبای خود را عوض کنم اما انگار همان سراب‌های شیک و زیبا مانند پتکی بودند که بر سر و رویم میزدند و حقیقت اصلی‌شان را افشا می‌کردند.
دیر روزگاری بود که شک داشتم، برزخ بودم، تشخیص واقعیت و توهم برایم سخت بود، الان هم هست ولی خب تفاوت‌هایی کرده‌ام. حداقل‌اش این است که الان بهتر میتوانم ببینم. دیدن اولین و شاید مهم‌ترین راه تشخیص است.
نمی‌دیدم و این اساسی‌ترین عیبم بود. چیزهایی که می‌دیدم، دیدن نبود، چشم‌هایی بسته بود که چیزهایی را تصور می‌کرد، تصورات خوب و توهمات بد. گویا شخصی ماهر، هیپنوتیزمم کرده باشد و مرا وارد دنیایی کرده باشد که خودش می‌خواهد، بازی‌ای که خودش رئیس آن است. آری بازی.
چه بازی خوبی! رئیس هر چه می‌گوید همان است. قانونش را خودش وضع می‌کند، ضامن اجرای همان قانون خود تصویب هم که خودش است؛ اگر با آن قانون فوق الذکر، متهم شناخته‌شوم و مجرم شوم، باز رئیس است که تنبیه می‌کند و می‌بخشد. خب تا اینجا که هیچ مشکلی نیست، تا اینجا را پذیرفتم.
باخت اصلی اینها نبوده و نیست؛ چرا که همه‌شان توهماتی است که هیپنوتیزمم کرده بود، اما خب مشکل چیست؟ مشکل وقتی است که بعد از هیپنوتیزم باید هزینه‌ی هیپنوتیزم را بدهم. بازی‌ای که بد باخته‌ای را حالا باید قیمتش را هم حساب کنی، اما نه در بازی، در واقیت و خارج از بازی.
خدایا، خسته‌ام. خدایا درد دارد فهمیدن و دیدن. خدایا، من نمیخواهم بخوابم، هوشیارم کن و نجاتمان بده. آمین.
درباره این سایت